کد مطلب:21038 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:6

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

چرا گاهي انسان در انجام واجبات تنبلي مي كند؟

طبيعي است كه انسان اگر چيزي در نظرش قيمت نداشت، كم كم از نظرش مي افتد، و در آن سستي مي كند، و يا حتي آن را فراموش ميكند. ما كه در كارهاي دنيايي كمتر تنبلي مي كنيم، و فراموشي برايمان حاصل نمي شود، خصوصاً در كارهاي دنيايي مهمّ، مثل خوردن و خوابيدن، و يا تأمين معاش، براي آن است كه نفس به واسطة بزرگ شمردن آن، ومحبت زياد به آن، توجهش مصروف به آن است، و دائماً در ياد آدمي است. و البته چنين امري فراموش شدني نيست. مثلاً اگر كسي به شما وعده دهد كه اول ظهر فلان روز من به شما فلان مبلغ، كه در نظر شما مهم است، مي دهم، و او را آدمي راستگو در آن وعده بدانيد، ناچار آن روز را، و محل وعده داده شده را فراموش نمي كنيد. و دائماً لحظه شماري مي كنيد، تا موعد برسد. و در آن وقت با كمال توجه، و در اول موعد، خود را حاضر مي كنيد. اينها براي آن است كه آن چيز را خيلي دوست داريد. و بزرگ شمردن آن، شما را سرگشته آن نموده. و هرگز در امر آن كوتاهي و سستي نمي كنيد. و همين طور در ساير امور دنيوي، هر كس به فراخور حال خود. و لي اگر چيزي در نظرتان خوار و بي قيمت بود، اگر نفس به آن توجهي كند، يك لحظه اي و آني است. و لحظه اي نمي گذرد، مگر آنكه از آن غفلت مي كنيد.

اكنون اين سستي و تنبلي ما در امور ديني، معلوم مي شود كه براي چيست. براي آن است كه ايمان به غيب نداريم. و پاية يقين و اطمينان سست است. و وعدة خدا و انبياء را به جان و دل قبول نكرديم. پس در نظر ما تمام اوضاع الهي و شرايع ديني، پست و سست است.

اگر كسي به حقيقت بندگي برسد، و بنده خداوند باشد، لذت عبادات و اطاعت خداوند را خواهد چشيد. و از روي شوق و رغبت، به واجبات خود خواهد پرداخت. ما اگر ايمان به حيات آخرت پيدا كنيم، و احتياج به زندگاني در آنجا را حس نماييم، و عبادات و انجام واجبات را سرمايه حيات آن عالم،و سرچشمه سعادت آن عالم بدانيم، البته در تحصيل آن كوشش مي نماييم. و در اين سعي و كوشش، زحمت و رنج و تكلّف در خود نمي يابيم؛بلكه با كمال اشتياق و شوق دنبال تحصيل آن مي رويم، و شرايط حصول و قبول آن را با جان و دل تحصيل ميكنيم.

امام راحل و عظيم الشأن مي فرمايند :

پس اي عزيز! ايّاك ثم ايّاك و الله معينك في اُوليك و أخرك (بپرهيز، بپرهيز! و خدا در اين جهان و جهان ديگر ياور تو باد.) مبادا در امر ديانت، خصوصاً اين نمازهاي پنجگانه، تهاون (سهل انگاري) كني، و آنها را سست شماري! خدا مي داند كه انبياء و اولياء و ائمه هدي( ، از كمال شفقت بر بندگان خدا، اين قدر ترغيب و تحذير نمودند؛ و الا ايمان ما نفعي به آنها نرساند، و از اعمال ما سودي نبرند. (1)

ـــــــــــــــــــــــــــــــــ

منابع و مآخذ :

1. شرح اربعين حديث، امام خميني،ص496